Ambtenaar Harry Schonewille uit Emmen vereeuwigd op een glasvezel verdeelhuisje

Harry Schonewille bij zijn portret in Emmer-Erfscheidenveen. Foto: ZO!34/ Ana Ivis

Harry Schonewille heeft na 45 jaar op bijzondere wijze afscheid genomen bij de gemeente Emmen. Als dank aan de mensen van Emmen ‘die uiteindelijk degene zijn die mij al die jaren hebben betaald’ zegt Schonewille, wilde hij van zijn laatste project iets moois terug doen voor de gemeenschap.

Daarom heeft hij van zijn laatste verdeelhuisje voor glasvezels, die er normaal uitzien als een wit betonblok, een kunstwerk laten maken. Het huisje staat in Emmer-Erfscheidenveen.

Leugentje om bestwil

Maar er is nog iets bijzonders aan het verdeelhuisje, want Schonewille is er zelf op vereeuwigd als visser in het landschap. "Ja dat was niet helemaal de bedoeling", lacht Schonewille. Maar Imad El Harichi, de eigenaar van het bedrijf Direxta waar Schonewille jaren mee heeft samengewerkt en de kunstenares Tanja Papez van de schilderingen zeiden 'dat ze iets nodig hadden voor perspectief in het landschap en toen hebben ze mij als model gebruikt'.

El Harichi geeft aan dat het een leugentje om bestwil is geweest, omdat ze 'Schonewille een mooi afscheidscadeau wilden geven na alle jaren van fijne samenwerking'.

Dankbaar

Schonewille is er enorm blij mee. “Ja daar zit ik dan, al vissend, vereeuwigd op een verdeelhuisje. Het is echt een heel mooi gebaar.” Hij geeft aan dat er geen vergunning voor de schilderingen was aangevraagd. “Maar wat willen ze doen? Mij ontslaan? Dat kan kan toch niet meer”, lacht hij.

Enthousiaste reacties uit het dorp

“Ik kreeg de opdracht om het witte betonblok weg te laten vallen in de omgeving, omdat het zo midden in het dorp staat”, vertelt Papez.”Maar ook meteen met de melding dat Harry erbij op moest omdat hij na al die jaren met pensioen ging.”

Volgens de kunstenares is ze er een paar weken mee bezig geweest en waren de omwonenden zeer geïnteresseerd in wat ze aan het doen was. “Naarmate de dagen verstreken kreeg ik steeds meer enthousiaste mensen die dagelijks even kwamen kijken. Dat maakte het project extra leuk om te doen.”